Vandaag slapen we heerlijk uit om bij te komen van gisteren. Om 11 uur stappen we in de bus voor onze volgende uitdaging : Wadi Rum, de woestijn, slapen in een tent in de woestijn. We zijn benieuwd.
We stoppen nog even voor een uitzicht op de oude stad Petra, alles wat je ziet zijn rotsen en een kloof, van de monumenten en de ruïnes zie je zo van boven niet. Heel wonderlijk. Het lijkt wel een verborgen stad.
We rijden via de snelweg richting Wadi Rum. Het landschap veranderd weer en we krijgen weer een ander deel van Jordanië te zien.
Na een paar korte stops voor foto's komen we aan in het kamp waar we gaan overnachten.
Het is niet wat we hadden verwacht. We hadden een beeld van een soort grote tent midden in de woestijn tussen de bevolking. In plaats daarvan is het een soort camping-achtig gebeuren tegen een rotspartij, met zwarte tenten van een soort dikke stof, allemaal aan elkaar en vooral bloed en bloed heet. Hier kunnen we niet slapen, roepen we meteen, maar volgens Abdul koelt het in de nacht flink af.

We krijgen een prima lunch en daarna maken we ons op voor een jeepsafari door de woestijn. De meeste mannen doen een doek om hun hoofd net als de bevolking daar, tegen de hitte en tegen het stof. Ook sommige dames dragen zo'n doek.
We zitten in de achterbak van een 4x4 op bankjes en we starten de rit.
Al gauw zien we alleen nog maar zand zand en zand en rotspartijen.
Op een gegeven moment rijdt de chauffeur tegen wat zandduinen op, best spannend, hij draait terug en parkeert de auto bovenop een zandduin. We krijgen wat tijd voor foto's.
Als we weer verder gaan, zeggen we tegen elkaar, hier gaat hij toch niet vanaf ? Nee joh denken wij. Joost zegt ook :"nee dat doet hij niet joh, dat is t steil". Maar de chauffeur geeft gas en rijdt zo over de rand. Gillen natuurlijk! Maar eigenlijk ging het best soepel.
We rijden dwars door de woestijn en stoppen her en der voor foto's. Ook is er een thee stop, op een plek waar een tent staat opgesteld en daar krijgen we thee en wordt er muziek voor ons gemaakt.
Ook kunnen we daar wat veel te dure souvenirs kopen. ( de commercie wordt nooit vergeten hier)
We vervolgen de route en na zo'n 3 uur rijden hebben we onze laatste stop bij een rotspartij, waar we bovenop klimmen om te kijken naar de zonsondergang.

Prachtig natuurlijk, deze omgeving is weer totaal anders, maar ook zo mooi!
Als de zon helemaal onder is rijden we weer terug naar het kamp, waar er een BBQ voor ons wordt geserveerd.

We zouden ook een kampvuur hebben met zang en dans, ware het niet dat er een of andere school met alleen maar meisjes hier iets af te sluiten had en de meisjes 1 voor 1 iets mogen zeggen door een microfoon. De leidster zegt iedere keer "is there someone else who wants to share anything"? ( het lijkt wel een sekte) En dus krijgen we ongeveer 30 keer te horen hoe thankfull and great iedereen zich voelt en dit allemaal dankzij Allah. Maar lang verhaal kort, geen kampvuur en dans, en om een uur of half elf vertrekt het spul eindelijk richting bus.
Het is nog steeds heet, benieuwd hoe dat wordt met het slapen.
Omdat de tenten zo heet zijn en omdat het ook nog steeds zo warm is.
We rekken ons slaapmoment nog wat uit, zingen samen met de 2 Belgen nog wat Borsato liedjes en om twaalf uur ongeveer gaan we toch maar eens naar bed.
Gelukkig is de tent heerlijk afgekoeld, NOT !!!!! Wat is het heet daarbinnen zeg.

Het matras is ook niet heel schoon en een beetje onwillig gaan we toch maar liggen.
We woelen en draaien, en ik kan echt niet slapen, het is zo vies warm in die tent. Joost besluit toch maar de deur van de tent open te zetten en stelt voor om met ons hoofd bj de deur te gaan liggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Mij helpt het niet, ik doe geen oog dicht. Joost ligt op zijn rug en snurkt best wel. Omdat het zo gehorig is, je hoort iemand 10 tenten verder ook nog, besluit ik hem wakker te maken zodat hij op zijn zij kan gaan liggen. Hij wordt wakker en blijkt toch ook niet zoveel te hebben geslapen.
Zullen we buiten slapen zegt Joost, omdat het al 2 uur is en we om 5 uur weer op moeten voor de kamelentocht en omdat het zo godvergeten warm in dat hok is, vindt ik het prima.
We installeren ons op een bank in het zitgedeelte van het kamp, in de open lucht. We zijn niet de enige, Jonathan, ook van onze groep, ligt er ook.
Het is hier een stuk aangenamer en er staat een licht briesje.
Uiteindelijk heeft dat voor het slapen niet echt geholpen, want op een paar hazenslaapjes na, hebben we geen oog dicht gedaan. De warmte, de blaffende honden overal, Het was verschrikkelijk.
Om 5 uur staan we op en zijn we blij dat deze nacht voorbij is.
Nu nog de kamelentocht en dan hopelijk naar een lekker hotel met zwembad en airco en een normaal bed.
De kamelentocht was leuk. Met de gehele groep, op eentje na, gaan we de zonsopkomst in de woestijn bekijken.
Het opstappen op een kameel is natuurlijk al hilarisch. Dat gaat op zo'n vreemde manier dat je bijna voorover er vanaf gelanceerd wordt.

De kudde kamelen bestaat uit 20 kamelen en 4 a 5 babykameeltjes van ongeveer 3 maanden oud. Die lopen gewoon los mee, hoewel enkele vast zitten.
Als we allemaal zitten begint de tocht. Sommige kamelen lopen heel dicht naast je en geven een lik aan je arm. Sommigen hebben een muilkorf, dus die zullen wel niet al te vriendelijk zijn.
Het schommelt en het doet, en we rijden zo een uur totaal ongeveer.
We stoppen tussendoor voor de zonopkomst en wat foto's. Joost heeft een superleuke selfie met zijn kameel gemaakt.
Terug in het kamp krijgen we een zeer karig ontbijt, niet te doen eigenlijk. Uitgedroogd brood, weinig tot geen beleg. Niks aan.
Zoals Geer en Goor zouden zeggen, met gierende banden weg hier.
Jeepsafari, omgeving en kamelentocht waren allemaal top, maar het verblijf was een beleving zullen we maar zeggen, Meer kunnen we er niet over zeggen. Moet anders kunnen.