Woensdagochtend. Gisterenavond hebben we Tim naar Rotterdam Airport gebracht, die zijn eerste vakantie met vrienden gaat vieren in Lloret. Mama moest natuurlijk 3 keer slikken toen we daar wegliepen. Kleine jongens worden groot, zoals Marco Borsato ook zong in zijn liedje dochters: "in mijn ogen blijft ze altijd klein". Zo is dat met jongens natuurlijk ook. We hopen dat hij veel plezier heeft en weer veilig thuiskomt.
Goed. De afgelopen weken zijn natuurlijk heel hectisch geweest,met het leeghalen van het ouderlijk huis en het klussen in het nieuwe huis voor mijn moeder. Maandag voor vertrek is ze dan verhuisd en hebben we de laatse zaakjes geregeld. Wat kleine dingetjes doen we als we terug komen.
Dus nu eindelijk tijd voor onze vakantie !
De voorbereiding was dus niet ideaal, daarom hebben we ons niet ingelezen. We weten zelfs het reisschema niet, we laten het maar op ons af komen.
De koffers gepakt en nog wat laatste dingetjes gekocht, we zijn klaar voor vertrek.
Als ik het handvat van de handbagage wil inklappen lukt dat niet, hij blijft hangen. Ik vraag het Joost, die er een paar flinke klappen op geeft. Helaas iets te hard want het handvat breekt af. Shit wat moet je met een koffertje op wielen als er geen handvat meer aan zit.
Geen tijd om een andere te pakken, dus toch maar ingeladen en snel rijden we naar Schiphol.
Het inchecken verloopt traag en eenmaal aan de beurt wordt ook onze handbagage gewogen en vindt de dame deze te zwaar. Hij mag maar 7 kg wegen en hij weegt 11 kg. Als ik zeg dat we er maar 1 hebben oor 2 personen en dat het niet uitmaakt 1 van 11 of 2 van 7 , schudt zij onverbiddelijk nee. Dus moet Joost apart gaan staan en daar 4 kg eruit halen en in de kleine rugzak proppen,die we ook mee hebben. Hij hevelt wat spullen over en we trekken ons vest aan en mogen dan opnieuw wegen. 8,5 kg weegt hij,"shit" denk ik nog, maar dan is het opeens wel goed. Apart, maar prima, we kunnen door.
Eenmaal door het formele gedeelte heen besluiten we dat een rolkoffer zonder handvat best waardeloos is, dus kopen we een nieuwe, een lekkere lichte, zodat de kilo's ook wat zakken.

Ons vliegtuig zou om 15.35 uur vertrekken, zou zeg ik, want natuurlijk was er weer iets mis en moest er een security check plaatsvinden op het vliegtuig. Uiteindelijk gaan we om 17.35 ruim een uur later de lucht in.
Gelukkig hebben we een eigen tv met entertainment en films, en als ik het aanbod bekijk hoef ik niet verder na te denken: Ik ga voor de 3e keer ( ik schaam me er niet voor) A Star is Born kijken met Lady Gaga en Bradley Cooper. Heerlijk !!!
De vlucht duurt ongeveer 4 uur en een kwartier, de service is matig. Een soort van pisolet met kaas en slechts 1 keer te drinken. Dat hebben we wel eens beter gehad.

Aangekomen in Amman gaan we dan eindelijk de groep ontmoeten, want ja, we zijn op groepsreis. Dat leek ons in dit land toch de slimste optie.
Vlak voor de douane ontmoeten we elkaar. We zijn met 20 mensen en we zijn een gemeleerd gezelschap. De leeftijden variëren van 16 jaar tot 75 jaar en er zijn gezinnen, stelletjes, een moeder met dochter, vriendinnen en vrijgezellen mee. Het lijkt een leuke groep.
Op het vliegveld oogt alles vrij modern, westers zelfs, op de mensen na dan.
We worden met een bus naar ons eerste hotel in Amman gebracht. De hoofdstad van Jordanië.
Het is al donker,dus we kunnen helaas niet zoveel zien. Dat komt morgen wel.......