Aqaba en einde van de reis

Moe van het slechte slapen rijden we naar Aqaba een kustplaats aan de Rode Zee. Het ligt recht tegenover Egypte en Eilat ( Israel)
Het is gelukkig niet heel ver en we kijken uit naar een lekker bed en vooral goede airco en een zwembad.
Alles komt uit behalve de goede airco. Die is er wel, maar onze kamer ligt pal op de zon en met 42 graden buiten trekt de airco dat niet.
We dumpen onze spullen om snel even een duik in het zwembad te nemen en vervolgens ergens een hapje te gaan eten. We blijven 2 nachten hier.Een beetje uitrusten van alle indrukken.
Als we buiten komen klapt de hitte je in je gezicht. Het is ook net of de wind die er staat als een hete fohn in je gezicht blaast.
We besluiten aan de haven wat te eten. Normaal zou je lekker op een terrasje willen zitten, maar hier wil je alleen maar binnen in de airco.

We eten samen met de Belgen (Klimteam 2) en de vriendinnen.
Na het eten zakken we allemaal in en lopen we terug naar het hotel om even te gaan liggen en wat uurtjes bij te slapen.
We spreken met Hans en Patrick af om aan het einde van de middag even wat winkeltjes te bekijken.
De lunch lijkt bij mij wat verkeerd te zijn gevallen en ik moet af en toe rennen naar de wc.
Als we dan ook op pad gaan en ik al snel een toilet nodig heb, duiken we de McDonalds in. ( ja die hebben ze hier natuurlijk ook)
We drinken wat en sturen een bedelend meisje weg.
Na de Macdonalds zoeken we wat naar de winkeltjes en kopen wat kleine dingetjes. Als ik weer nodig moet mag ik bij 1 van de winkeltjes op de bovenverdieping tussen de dozen even naar de wc. Je raad wel hoe het daar was, maar goed het is er weer uit.
We lopen verder en ik geef aan liever naar het hotel te willen. De mannen besluiten trek te hebben in een biertje, maar dat wordt hier maar weinig geschonken en meestal alleen in de betere hotels. In de buurt van ons hotel zitten meerdere grote hotels en opeens ontpopt zich een ware hoteltocht. Waar andere een kroegentocht houden, houden wij een hoteltocht. We hebben 4 belangrijke voorwaarden, op volgorde van belangrijkheid : Bier, schoon toilet, airco en wifi.
We gaan van hotel naar hotel en in hotel Golden Tulip hebben we prijs, alle de voorwaarden zijn aanwezig. Als de receptionist ons naar de bar brengt zijn we enigszins teleurgesteld. De airco is niet koud genoeg en de wifi doet het niet. Snel worden de biertjes leeg gedronken en vervolgen we onze hoteltocht. Ik denk dat we er wel zeker 6 hebben gehad. Uiteindelijk besluiten we naar het Hilton te gaan, waar ze een roofbar hebben. Klinkt interessant en de prijs van het bier maakt de mannen imiddels niet meer uit.
Onderweg komen de vriendinnen weer tegen en moeder en dochter en uiteindelijk belanden we met zijn allen op het dak van het Hilton. Prachtig is het er en we hebben schitterend uitzicht. Het bier is in de aanbieding, 3 voor 10 dinar, dus het kan niet op.
We hebben een gezellige avond en om 23.45 liggen we uiteindelijk op1 oor.

De volgende ochtend hebben we een resort aan het strand geregeld. We worden opgehaald door een busje en worden er dan naar toe gebracht.
Voor 29 dinar kunnen we de hele dag bij het strand of zwembad zitten, lunchen en 2 uur op een boot met glasbodem en snorkelen.
Lekker relaxed en aan het water is er een koel windje.
Het blijkt een top dag. Lekker gelegen, veel gelachen, lekker gegeten.
De boottocht was leuk, door de glasbodem zagen we een vliegtuig op de bodem liggen ( schijnt in scene te zijn gezet) een tanker en een gezonken handelsschip.
Het snorkelen was ook leuk. Mooi koraal en mooie vissen. Er stonden best hoge golven en sterke stroming, dus op de terugweg heb ik toch nog wat slokken Rode Zee naar binnen gekregen, lekker zout. Mijn masker lekte en door de golven kwam er steeds water in mijn pijpje, dus ik heb alles afgedaan, maar dan kreeg ik ook nog water binnen. Joost was de reddende engel en heeft mij meegenomen richting de boot.
Na het varen hebben we nog wat gedronken bij het zwembad, waar men een poolparty hield. Harde muziek en een blaaskanon met schuim. Grappig.
Groot contrast tussen de bezoekers. Moslima's volledig gesluierd in een soort boerkabadpakken en westerse toeristen in kleine bikini's. Maar ook onder de plaatselijke bevolking zie je deze verschillen.
Om 6 uur worden we weer opgepikt door de bus en gaan we terug naar het hotel.
Om 8 uur gaan we met zijn 8en nog lekker uit eten en dan vertrekken we morgen weer richting Amman voor onze laatste nacht.

De volgende dag om half 10 gaan we de bus in. Het wordt een lange saaie rit van ongeveer 5 uur.
We stoppen 2 keer onderweg om te plassen of wat te eten.
Om 3 uur komen we aan in het hotel waar we ook zijn begonnen. We nemen afscheid van onze chauffeur en van Abdul.
De rest van de dag vermaken we ons wat in de stad. We winkelen een beetje en komen daar Dian en Addy tegen. (moeder en dochter) en samen lopen we naar Rainbowstreet om daar nog wat te drinken en te eten.
Het eten was heerlijk.
Nog een laatste biertje in een bar, ja ze hebben er eentje gevonden die bier verkocht, en nog een laatste biertje in het hotel.

Morgen gaan we weer naar huis.
Het was een 12 daagse reis, maar door alle indrukken en activiteiten lijkt het wel alsof we 3 weken weg zijn geweest.
Jordanië is een land van vele gezichten. Er is veel geschiedenis, heel veel verschillende landschappen. Er is rijkdom en armoede. Het afval overal is een probleem, al dat plastic.
Het is een prachtig land met hele vriendelijke mensen. Hoogtepunt was toch echt Petra en op de 2e plaats Wadi Rum ( ondanks de slechte nacht)
We vonden het leuk dat jullie weer mee reisden lazen jullie reacties met plezier.
Wij gaan bedenken wat we volgend jaar gaan doen, dus wie weet tot de volgende reis.

Wadi Rum

Vandaag slapen we heerlijk uit om bij te komen van gisteren. Om 11 uur stappen we in de bus voor onze volgende uitdaging : Wadi Rum, de woestijn, slapen in een tent in de woestijn. We zijn benieuwd.
We stoppen nog even voor een uitzicht op de oude stad Petra, alles wat je ziet zijn rotsen en een kloof, van de monumenten en de ruïnes zie je zo van boven niet. Heel wonderlijk. Het lijkt wel een verborgen stad.
We rijden via de snelweg richting Wadi Rum. Het landschap veranderd weer en we krijgen weer een ander deel van Jordanië te zien.
Na een paar korte stops voor foto's komen we aan in het kamp waar we gaan overnachten.
Het is niet wat we hadden verwacht. We hadden een beeld van een soort grote tent midden in de woestijn tussen de bevolking. In plaats daarvan is het een soort camping-achtig gebeuren tegen een rotspartij, met zwarte tenten van een soort dikke stof, allemaal aan elkaar en vooral bloed en bloed heet. Hier kunnen we niet slapen, roepen we meteen, maar volgens Abdul koelt het in de nacht flink af.

We krijgen een prima lunch en daarna maken we ons op voor een jeepsafari door de woestijn. De meeste mannen doen een doek om hun hoofd net als de bevolking daar, tegen de hitte en tegen het stof. Ook sommige dames dragen zo'n doek.
We zitten in de achterbak van een 4x4 op bankjes en we starten de rit.
Al gauw zien we alleen nog maar zand zand en zand en rotspartijen.
Op een gegeven moment rijdt de chauffeur tegen wat zandduinen op, best spannend, hij draait terug en parkeert de auto bovenop een zandduin. We krijgen wat tijd voor foto's.
Als we weer verder gaan, zeggen we tegen elkaar, hier gaat hij toch niet vanaf ? Nee joh denken wij. Joost zegt ook :"nee dat doet hij niet joh, dat is t steil". Maar de chauffeur geeft gas en rijdt zo over de rand. Gillen natuurlijk! Maar eigenlijk ging het best soepel.
We rijden dwars door de woestijn en stoppen her en der voor foto's. Ook is er een thee stop, op een plek waar een tent staat opgesteld en daar krijgen we thee en wordt er muziek voor ons gemaakt.
Ook kunnen we daar wat veel te dure souvenirs kopen. ( de commercie wordt nooit vergeten hier)
We vervolgen de route en na zo'n 3 uur rijden hebben we onze laatste stop bij een rotspartij, waar we bovenop klimmen om te kijken naar de zonsondergang.

Prachtig natuurlijk, deze omgeving is weer totaal anders, maar ook zo mooi!
Als de zon helemaal onder is rijden we weer terug naar het kamp, waar er een BBQ voor ons wordt geserveerd.

We zouden ook een kampvuur hebben met zang en dans, ware het niet dat er een of andere school met alleen maar meisjes hier iets af te sluiten had en de meisjes 1 voor 1 iets mogen zeggen door een microfoon. De leidster zegt iedere keer "is there someone else who wants to share anything"? ( het lijkt wel een sekte) En dus krijgen we ongeveer 30 keer te horen hoe thankfull and great iedereen zich voelt en dit allemaal dankzij Allah. Maar lang verhaal kort, geen kampvuur en dans, en om een uur of half elf vertrekt het spul eindelijk richting bus.
Het is nog steeds heet, benieuwd hoe dat wordt met het slapen.
Omdat de tenten zo heet zijn en omdat het ook nog steeds zo warm is.
We rekken ons slaapmoment nog wat uit, zingen samen met de 2 Belgen nog wat Borsato liedjes en om twaalf uur ongeveer gaan we toch maar eens naar bed.
Gelukkig is de tent heerlijk afgekoeld, NOT !!!!! Wat is het heet daarbinnen zeg.

Het matras is ook niet heel schoon en een beetje onwillig gaan we toch maar liggen.
We woelen en draaien, en ik kan echt niet slapen, het is zo vies warm in die tent. Joost besluit toch maar de deur van de tent open te zetten en stelt voor om met ons hoofd bj de deur te gaan liggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Mij helpt het niet, ik doe geen oog dicht. Joost ligt op zijn rug en snurkt best wel. Omdat het zo gehorig is, je hoort iemand 10 tenten verder ook nog, besluit ik hem wakker te maken zodat hij op zijn zij kan gaan liggen. Hij wordt wakker en blijkt toch ook niet zoveel te hebben geslapen.
Zullen we buiten slapen zegt Joost, omdat het al 2 uur is en we om 5 uur weer op moeten voor de kamelentocht en omdat het zo godvergeten warm in dat hok is, vindt ik het prima.
We installeren ons op een bank in het zitgedeelte van het kamp, in de open lucht. We zijn niet de enige, Jonathan, ook van onze groep, ligt er ook.
Het is hier een stuk aangenamer en er staat een licht briesje.
Uiteindelijk heeft dat voor het slapen niet echt geholpen, want op een paar hazenslaapjes na, hebben we geen oog dicht gedaan. De warmte, de blaffende honden overal, Het was verschrikkelijk.
Om 5 uur staan we op en zijn we blij dat deze nacht voorbij is.
Nu nog de kamelentocht en dan hopelijk naar een lekker hotel met zwembad en airco en een normaal bed.
De kamelentocht was leuk. Met de gehele groep, op eentje na, gaan we de zonsopkomst in de woestijn bekijken.
Het opstappen op een kameel is natuurlijk al hilarisch. Dat gaat op zo'n vreemde manier dat je bijna voorover er vanaf gelanceerd wordt.

De kudde kamelen bestaat uit 20 kamelen en 4 a 5 babykameeltjes van ongeveer 3 maanden oud. Die lopen gewoon los mee, hoewel enkele vast zitten.
Als we allemaal zitten begint de tocht. Sommige kamelen lopen heel dicht naast je en geven een lik aan je arm. Sommigen hebben een muilkorf, dus die zullen wel niet al te vriendelijk zijn.
Het schommelt en het doet, en we rijden zo een uur totaal ongeveer.
We stoppen tussendoor voor de zonopkomst en wat foto's. Joost heeft een superleuke selfie met zijn kameel gemaakt.
Terug in het kamp krijgen we een zeer karig ontbijt, niet te doen eigenlijk. Uitgedroogd brood, weinig tot geen beleg. Niks aan.
Zoals Geer en Goor zouden zeggen, met gierende banden weg hier.
Jeepsafari, omgeving en kamelentocht waren allemaal top, maar het verblijf was een beleving zullen we maar zeggen, Meer kunnen we er niet over zeggen. Moet anders kunnen.

Petra

Petra here we come !!!!
Onze eerste stop vandaag is bij een kasteel Ash Shubak. Dit is een oud kruisvaarders kasteel. gelegen op de oude pelgrisroute.Het is in de 14 e eeuw door de moslims ingenomen en deze hebben het deels gerestaureerd. Ook worden er nog steeds delen blootgelegd en terwijl wij er waren was er een italiaanse groep archeologen bezig met opgravingen.
We bezichtigen het kasteel en genieten van het uitzicht.

Een van de medereizigers, Jonathan van 18 jaar is ziek geworden en we rijden langs de dichtstbijzijnde arts.
Na een uurtje ongeveer kunnen we de weg vervolgen. We houden een picknick onder wat bomen. De picknick was geen groot succes,omdat de lunchpakketten afkomstig waren van het hotel in Dana en al was het avondeten daar prima, het ontbijt en ook deze lunch, lijkt nergens op. Alleen de appel en banaan en het flesje drinken gaat erin en een vaag stuk verpakte cake.
We rijden verder en onze volgende stop is Little Petra, de opwarmer voor morgen Petra zelf.
Little Petra wordt door veel toeristen overgeslagen, maar is toch zeker de moeite waard.
Er is dan ook niemand en rustig kunnen wij er rondlopen.
We zijn onder de indruk, dit beloofd veel voor morgen.
We vervolgen onze weg naar Petra zelf. Het hoogtepunt van de reis en de topattractie van Jordanië.
Het is hier een stuk heter dat wel.
We installeren ons in het hotel en eten met zijn allen in het restaurant wat er naast ligt.
Na het eten maken wij ons op voor Petra by night. We lopen dan door de kloof naar de schatkamer van Petra en we krijgen alvast een kleine preview voor morgen. Dit is het meest gefotografeerde monument van Jordanië.
Waar we in de rest van het land weinig toeristen tegen kwamen lijken ze hier ineens met zijn allen verzameld te zijn. Wat een mensen!
We lopen in het pikkedonker langs een pad wat verlicht is met lampionnetjes, we volgen de meute in best wel een hoog tempo, door de kloof richting de schatkamer. Het is best warm en oke, ik heb af en toe stiekem het lampje van mijn mobiel gebruikt, tezamen met Joost zijn hand.
Na een fikse, warme wandeling van ongeveer 2,5 km komen we aan bij de schatkamer. Het is er magisch verlicht met allemaal lampionnetjes. Iedereen neemt plaats en er begint iemand te spelen op een fluit.
Je ziet het monument wel, maar het is lastig te fotograferen. De show duurt niet heel lang, aan het einde wordt het monument nog wel even in het licht gezet. Daarna lopen we het hele stuk weer terug. Het was mooi, maar we hadden eigenlijk iets meer verwacht.
De volgende morgen moeten we al vroeg op, vanwege de hitte is het beter vroeg te beginnen, dus 7 uur lopen we het hotel uit richting de ingang.
Bij de start staan allemaal paarden en je kunt als je wilt te paard naar de ingang van de kloof rijden. Eerst zeggen we nee, maar Joost wil eigenlijk wel en dan zijn er nog een paar die wel willen en ach ja, dan ga ik ook natuurlijk. De paarden zien er goed verzorgd uit en waar ze staan is ook een hele grote plaats met douches en schaduw voor de paarden.
Al snel zitten we erop en rijden we richting de kloof. Dat was wel even leuk.
Bij de kloof wachten we op de rest van de groep en starten we onze trail. Eerst moeten we de hele kloof van ongeveer 2,5 km weer helemaal door. Het ligt nog in de schaduw, dus het is goed te doen.
Onderweg krijgen we uitleg van Abdul en wijst hij ons op bijzondere dingen. En dan komen we weer bij de schatkamer, wat een indrukwekkend monument is dat toch, zo mooi, en dat mensen dat toen konden maken. Ongelooflijk. En het is echt zo groot,niet normaal.

De stad Petra ligt in een kloof en tussen de bergen en is meer dan 2000 jaar oud. Het lag destijds op een belangrijke handelsroute en werd daardoor een hele rijke stad. Sinds 1985 staat Petra op de werelderfgoed lijst van Unesco en behoort ook tot de 7 wereldwonderen.
Het archeologische park is echt gigantisch. Je kunt alle kanten op en om in 1 dag alles te zien is onmogelijk, mede door de enorme hitte. Maar we gaan ons best doen om veel te zien vandaag.
W e wandelen vanaf de schatkamer dan ook door en zien zoveel moois. Verschillende kleuren van rotsen, inscripties, graftombes, een amfitheater en noem maar op. Je kunt echt zien dat het een stad is geweest en men zegt dat er nog meer moet zijn, wat nog niet is ontdekt en onder de grond ligt verborgen. Sterker nog, er zou slechts 20% zichtbaar zijn.

We wandelen en wandelen, en het is heet ! We stoppen voor koffie/thee/fris rondje en daarna weer door, er is zoveel te zien.
De lunch eten we rond 12 uur en dan splitst de groep zich op. We hebben er inmiddels 5 uur en ongeveer 11 km op zitten. Er is nog een mooi klooster te zien een paar km verderop, maar de enige manier om daar te komen is via ongeveer 900 treden. Geen egale trap, maar een ongelijkmatige trap. En het is heet, maar we gaan het doen, we willen het klooster toch graag zien. Een deel van de groep gaat terug en met 10 personen gaan we verder. Uiteindelijk blijven Joost en ik samen met de Belgen van de groep, bij elkaar. De andere 6 zijn wat jaartjes jonger en doen het in een wat hoger tempo. Joost zou wel met ze mee kunnen, maar blijft bij ons. Hans heeft ons inmiddels tot Klimteam 2 gebombardeerd. En klimteam 2 gaat langzaam, maar gestaag richting de top. We krijgen prachtige uitzichten te zien en we stoppen een aantal keer onderweg om een drankje te nemen, even bij te komen en even in de schaduw te zitten. Want het is zwaar, pffffffff, de hitte is gewoon killing.
Maar ons zwoegen wordt beloond met het bereiken van het klooster. Klimteam 2 heeft het gehaald!
Het klooster is ook supermooi en nog een slag breder dan de schatkamer. Blij dat we de klim hebben gemaakt.
Na een kleine rustpauze beginnen we aan de terugweg. Afdalen, dus dat gaat een stuk vlotter. Al rap staan we weer onderaan, en dan begint eigenlijk het zwaarste gedeelte van vandaag. We moeten kilometerslang terug lopen, deels via zand, inde brandende zon. Nergens is schaduw!
We slepen ons voort en met een energiedrankje komen we weer wat verder. Drinken en lopen , dat is het enige wat we doen.
Het is echt afzien. Er lijkt geen eind aan te komen en wat zijn we blij als we aan het einde van de kloof komen. Doodop !
Dan denk je dat je er al bijna bent, maar dan nog moet je zeker 1,5 km in de brandende hitte zwoegen door het zand naar de ingang.
Uiteindelijk hebben we de eindstreep gehaald en vindt klimteam 2 dat wij een koud drankje hebben verdiend. De mannen hebbe zin in bier, dus gaan we naar het Moven Pick hotel, een luxe hotel waar ze wel bier schenken.
Het is een wonder dat we worden toegelaten, want we zien er niet uit. Helemaal bezweet en onze benen en voeten grijs van het zand en het stof.

We ploffen neer in heerlijke banken, ik weet niet hoe het met de rest zit, maar ik kan geen pap meer zeggen. Wat een tocht, maar wat een indrukwekkende beleving ook. Het was het allemaal waard.
Joost kijkt op zijn strava en het blijkt dat we 19 km hebben gelopen vandaag, in die hitte. Pffffffff echt een prestatie hoor.
's Avonds na een verkwikkend bad/ cq verkwikkende douche besluit klimteam 2 samen met de 2 vriendinnen Cindy en Marjan wat te gaan eten bij het restaurant om de hoek.
Ook dit blijkt een schot in de roos. We bestellen allemaal een hoofdgerecht en krijgen een starter on the house, desert from the house en nog thee from the house, daarbij wordt er nog voor ons gedanst, wat willen we nog meer. Een mooi einde van een super dag !!! Zeer moe, maar voldaan vallen we al snel in slaap.

Grand Canyon en Dana

Na het ontbijt,wat weer niet al te denderend was, vervolgen we onze reis.
Waren we gsteen bij de plek waar Johannes de Doper Jezus zou hebben gedoopt, stoppen we nu bij Mount Nebo, tevens de gedenkplaats van Mozes. Zo zijn er in Jordanië een hoop religieuze plekken te vinden.
Op deze berg zijn tevens een aantal grote mozaïken gevonden die mooi gerestaureeerd zijn. We lopen er rond en bewonderen het uitzicht rond de berg en gaan weer verder. We maken een korte stop, tenminste dat was de bedoelling, bij een giftshop, waar we ook te zien krijgen hoe men hier mozaïken maakt.

De gifts worden echter erg mooi gevonden door een groot deel van de groep, zodat de stop in plaats van een kwartier, zeker 3 kwartier duurt. Er worden verschillende dingen aangeschaft door de groep, maar wij kopen niets. We zien wel een heel mooi tafeltje voor in de veranda, maar de prijzen die ze vragen zijn echt belachelijk. Onder het mom van handwerk vraagt men 1800 euro ongeveer voor een klein tafeltje, als je echt serieus bent willen ze de prijs wel laten zakken. Als je zulke aanvangs prijzen vraagt dan ben je volgens mij meteen geen serieuze koper meer, maar goed. Sommigen van de groep tuinen er wel in en na een best wel lange stop, gaan we weer verder. We zijn benieuwd of we sommige dingen verderop in de reis goedkoper zullen aantreffen.
We rijden via Kingsroad, een belangrijke handelsroute uit het verleden naar de berg waar Johannes de Doper zou zijn onthoofd. Het is een hoge berg en we gaan er omhoog om het uitzicht te bewonderen. Het is een behoorlijke klim, en sommigen van de groep doen het ook niet. Natuurlijk doen wij het wel en al hijgend boven gekomen is er behalve het uitzicht eigenlijk niet zoveel te zien. Al snel gaan we weer terug en weer terug bij de bus krijgen we een lunchpakket, wat we met zijn allen onder een boom gezeten opeten.
We vervolgen onze reis richting Dana. We rijden echt door een verschrikkelijk mooi landschap, wat ook wel de Grand Canyon van Jordanië wordt genoemd. De Canyon is op het diepste punt wel 1 km diep. Echt zo mooi om te zien. He is moeilijk te vatten op de foto's. Zoals ze wel een zeggen "je moet er bij geweest zijn".

Na de Grand Canyon volgt een relatief saai stuk landschap, dor en kaal en rijden we over een soort snelweg, die momenteel gefinancierd door Saoedi Arabië, opgeknapt wordt, omdat dit een belangrijke route richting Mekka is.
We naderen Dana national park en het plaatsje Dana. Het landschap is hier weer totaal anders.
Het plaatsje Dana is een plaatsje uit de oudheid, wat verlaten is, omdat belangrijke routes waren veranderd. De laatste jaren zijn enkele oorspronkelijke families teruggekeerd en proberen het plaatsje nu weer nieuw leven in te blazen met behoud van de oorspronkelijke huizen en bouwstijlen. Een deel van de gerestaureerde huisjes zijn nu ingericht als hotelkamer en daar slapen wij vannacht.
De kamer die wij krijgen is prachtig, met her en der wat slordige afwerkingsfouten. Er is geen airco, maar het ligt hier wat hoger en dus is het hier wat koeler.
Iedereen is enthousiast en er worden flink wat foto's gemaakt.
's Avonds krijgen we een home made diner in het restaurant van het hotel. Dit restaurant ligt op de bovenverdieping en via een gammele trap is dit te bereiken. Het restaurant is in totale tegenstelling met de kamers. Het is op zich leuk ingericht, maar het is gammel en rommelig en zo te zien is hier nog niet veel gerestaureerd.
Het eten smaakt voortreffelijk en na nog een drankje gaan we naar bed.
We hebben heerlijk geslapen, maar als we aan het ontbijt zitten blijkt al gauw dat de meeste anderen niet zo goed hebben geslapen. Al gauw concludeert de groep dat wij de royal suite hadden ( hebben wij ook eens geluk, hahaha) en dat vooral de kamers die tegen het hotel aan lagen echt behoorlijk minder waren. Bij het gezin met moeder, dochter en zoon hadden ze zelfs bedwanten in het bed, echt horror. ( ze hadden ze gefilmd, ieuwwwwww)
Gelukkig voor sommigen zaten we hier maar 1 nacht. Trouwens het ontbijt was ook verschrikkelijk, met het brood kon je iemand zijn hersens inslaan, de smeerkaas was uitgedroogd en de eieren zo hard gekookt dat ze in stenen waren veranderd.
Zo als de snollebollekes zouden zeggen : " En doorrrrrrrrrrrrr| ".

Dode Zee

Vandaag gaan we op weg naar de Dode Zee. Even lekker drijven.
We stoppen na enige tijd bij een Byzantijns waterpaleis, Casr Iraq El Amir, dit heb ikniet onthouden, maar gefotografeerd, zo'n naam is niet te doen.
We bezichtigen het paleis, dat dateert uit ongeveer 200 voor Christus.
Na een korte wandeling er omheen krijgen we onderweg terug naar de bus wat fruit van een plaatselijke bewoner. De bevolking is overal heel vriendelijk.

We stappen weer in de bus en gaan verder.
We rijden door een vrij kaal landschap langzaam richting Dode Zee. Op een gegeven moment komen we bij een paal, die het zeeniveau aangeeft. Eigenlijk net zoiets dat als je in Azië rijdt je opeens een paal krijgt waar je op de evenaar staat. Super toeristisch natuurlijk, maar net als een groep Japanners springen we de bus uit, fotootje scoren en weer terug de bus in en door.
De Dode Zee zelf ligt ongeveer 430 meter onder de zeespiegel en is daarmee het laagste punt ter wereld.
Onze volgende stop is op de plek waar Jezus gedoopt zou zijn door Johannes de Dooper. Ieder geloof heeft natuurlijk zijn eigen interpretatie en het grappige is dat je op deze plek 5 verschillende soorten kerken ziet staan, allemaal erkennen ze deze plek en ieder op zijn eigen manier.
We wandelen via een heel lang pad naar de plek toe. Gelukkig hebben ze een soort overkapping gemaakt, anders was het niet te doen. He is vandaag zo extreem heet. De hitte is ook anders dan bij ons, het is een hele droge hitte.
We bekijken de plek en lopen verder tot de oever van de Jordaan. Wij staan op de oostelijke Jordaan oever en aan de overkant is de westelijke Jordaanoever en dus Israël. De overkant is misschien 10 meter, dus mijn telefoon geeft ook aan "Welkom in Israel". Pakken we die ook even mee, hahahaha.
De oostelijke en westelijke Jordaanoever, hoe vaak hebben we dat niet op het nieuws gehoord. Meestal met verhalen over gevechten en aanslagen. Hier merkt je daar niks van. Aan de oostkant staan wij en aan de westkant laten Israelische toeristen zich dopen door een soort priester. Het enige wat je ziet is dat aan beide zijden gewapende militairen staan. Je merkt ook dat aan de Israëlische kant alles heel erg als een heilige plek wordt beschouwd, mensen slaan kruisjes en aan de kant waar wij staan is het rustig en gebeurd niet veel. Dat zal wel te maken hebben met het feit dat wij in een land staan wat voor 95% islamitisch is en met dit verhaal niets heeft.

We gaan weer verder en kunnen een kijkje nemen in een Grieks-Orthodoxe kerk, waarna we weer verder wandelen richting de bus. Met een koude cola in de hand, zittend in de airco rijden we verder naar de Dode Zee.
Bij de Dode Zee aangekomen stoppen we bij een resort met 2 zwembaden en een strand waar we het zoute water in kunnen.
Eerst lunchen we, zodat we met volle buik kunnen dobberen, extra zwaar.
Je mag maximaal 15 minuten erin is er gezegd, omdat je anders kunt uitdrogen. Het zout droogt alles uit. Ook is het beter om in oude badkleding erin te gaan, omdat het zout de rek uit je zwemkleding haalt en de boel verbleekt. Shit ik heb een splinternieuw badpak mee. Ik besluit dan maar kort te gaan dobberen en de boel dan snel weer uit te spoelen. Joost gaat voor de langere duik, zijn zwembroek is al wat ouder.
Het voelt gek aan, een beetje glibberig. Het advies is alleen achterwaarts je erin te laten glijden, omdat je niet kunt zwemmen in het water door al dat zout. Ik laat me glijden en ja hoor, ik blijf drijven. Het is heel gek, maar je krijgt je benen ook met moeite naar beneden. Als je wilt zwemmen lukt dat echt niet. Het water is ook verschrikkelijk warm, een verkoelende duik kun je dit niet noemen. Ik ga eruit en spoel mij helemaal af. Joost en een deel van de groep dobberen langer rond en maken wat foto's.

Na deze warme dobber ervaring nemen we met zijn allen een duik in het zwembad en wat lekker is dat. Hier is het water wel koel. Heerlijk. We blijven een paar uurtjes en opgefrist stappen we allemaal de bus weer in om verder te reizen richting Madaba, waar we overnachten.
We rijden door een soort maanlandschap, er is niks, maar het is heel mooi om te zien. Helaas vanuit de bus lastig te fotograferen.
In Madaba aangekomen bezoeken we eerst nog een kerk, waar hele oude mozaïeken op de vloer liggen, daarna gaan we naar het hotel.
Dit hotel schenkt bier, dus een deel van de groep is erg blij.
We installeren ons en lopen daarna met zijn allen richting een restaurant wat de gids voor ons heeft geregeld.
Het eten is er perfect en met volle buikjes lopen we weer terug naar het hotel en nemen daar nog een drankje voor we gaan slapen.

Amman, dagje vrij

Vandaag hebben we een vrije dag. Gisteravond nog even nagezeten in de bar van het hotel. De enige plek n de buurt waar bier is te krijgen.
Daar betaal je dan wel wat voor, ongeveer 11 euro voor een biertje. Ter indicatie: een cola in het hotel kost 3 dinar, dat is ongeveer € 3,75. Buiten het hotel kost een cola tussen 50 cent en € 1,25. OP erg toeristische plekken iets meer.
We hebben inmiddels een echte groepsapp met de groep en daarin hebben we afgesproken naar de Citadel te gaan. Dit is een historische plek in het centrum van Amman en ons hotel zit in het centrum, dus dat komt goed uit. We kunnen de Citadel vanuit het hotel zien liggen. We moeten een lange trap af en dan weer wat trappen op en een klimmetje omhoog. Er wordt nog getwijfeld over een taxi, maar heel stoer gaan we het te voet doen.
Het is in Amman nog redelijk qua temperatuur, vanmorgen is het ongeveer 26 graden.
De klim valt natuurlijk wel een beetje tegen, maar we worden beloond met mooie oude opgravingen van duizenden jaren oud. We zien de tempel van Hercules, wat andere beelden en er is een klein archeologisch museum, een paleis en we hebben uitzicht op een Grieks-romeins theater en de stad. Prachtig allemaal.

We zijn nog getuige van een fotoshoot van een bruidspaar, die ook braaf voor ons poseren.
Na de citadel zijn we naar beneden gegaan om te lunchen. Ondertussen hebben we een tweede poging gedaan om te pinnen, maar ook hier lukt het niemand om geld uit de automaat te krijgen. Uiteindelijk hebben we maar met onze creditcard gepind. Dat lukte gelukkig wel.
Nu op zoek naar wat te eten. Joost en Winfred spotten een leuk dakterras en gaan alvast vooruit om daar plek voor ons te reserveren.
Nadat we allemaal zaten kregen we de menukaart en konden we bestellen. En toen begon het lange wachten, en wachten en wachten en hee, na meer dan een uur kwam er wat aan. Vier personen van de 15 kregen hun drankje en eten, gelukkig. Maar de rest ging verder met wachten, en wachten, en wachten. Goed om een lang verhaal kort te maken zijn we na ongeveer 1 uur en 50 minuten opgestapt en hebben niet betaald. ( alleen hetgeen we gekregen hebben)
Een deel met vreselijke honger is naar de overkant gelopen, alwaar een heerlijke shoarmatent ons heeft verrast met een heerlijke wrap shoarma voor maar 2 euri's.
Met gevulde buikjes gingen we verder met de plannen van vandaag, namelijk een bezoek aan de blauwe moskee, ook wel de King Abdullah Moskee.
4 taxi's regelen voor 15 personen is best een dingetje, maar we hadden het toch vrij snel voor elkaar.
Op naar de moskee. Tuuuuurlijk wist de chauffeur waar het was, geen probleem. Ook zijn collega's hadden driftig ja geschud, dus off we go.
Onze chauffeur reed met 1 hand, in zijn andere hand had hij een flinke beker hete koffie. Het begon al best avontuurlijk dus. Volgens google maps was het ongeveer 8 minuten met de auto. Op een gegeven moment zagen we de moskee liggen, we waren er bijna. Maar de taxi reed door. Wij reden vooraan en achter ons zagen we 2 taxi's nog volgen en 1 was uit beeld. We zeiden nog tegen elkaar, zeker 1 richtingsverkeer, hij moet er omheen, maar toen hij een brug over ging zei ik: "volgens mij zie ik de moskee achter ons liggen". De chauffeur had er aardig de sokken in en op onze vragen kwam een hoop Arabisch gebrabbel, maar geen antwoord. De sfeer werd al wat lacherig achterin de taxi. Joost besloot google maps aan te zetten en liet dit aan de chauffeur zien. Die begon driftig te knikken en nam vrij onverwachts een volledige linksomkeerts, zijn collega taxi's volgden blind. Ondertussen zaten wij hardop te lachen achterin, want het was best komisch ( je moet erbij geweest zijn). Toen de chauffeur vervolgens midden op de snelweg langzaam op links ging stilstaan en zijn collega op rechts hetzelfde deed en zij met de raampjes naar beneden druk in het Arabisch aan het discussiëren waren kon je ons opvegen. Joost was de enige die nog serieus was met zijn google maps. Achter ons stond een rij toeterende auto's en we gingen gelukkig weer verder. De chauffeur had Joost zijn mobiel ingepikt en reed met deze in zijn hand naar de moskee.( dat kan hier nog allemaal, ze hebben vrijwel nooit 2 handen aan het stuur). Na een behoorlijke omweg kwamen we eindelijk aan bij de moskee.
Allemaal blij eruit, 1 taxi waren we kwijt, maar die bleken aan de voorkant van de moskee te staan en hadden de reis in 3 minuten afgerond, terwijl wij er bijna 20 over deden. Eind goed al goed zou je zeggen, ware het niet dat de moskee gesloten was. Hebben wij weer. In de boekjes stond dat hij open zou zijn, maar kennelijk was er een trouwerij of iets dergelijks. De bewaker bij de poort was niet de vriendelijkste en was dan ook niet om te praten.
Weer een tegenvaller dus. Wel mochten we foto's van de buitenkant nemen, maar dan moesten de dames een zwart gewaad aan. Sister act was er niets bij. Maar wat je niet doet voor een leuke foto...….

Na een bliksem bezoek aan een kerk de er naast lag en waar we wel in mochten hebben we toch weer 4 taxi's weten te vinden. Dit keer meteen met google maps erbij en daardoor waren we snel weer in het hotel.
Even douchen en we gaan weer op weg,, dit keer met Uber taxi's, stuk luxer en goedkoper trouwens, met zijn allen richting Rainbowstreet, 1 van de populairste straatjes in Amman, met veel leuke eettentjes.
Eerst wat gedronken in een roofbar en vervolgens gegeten bij een ander restaurant.
In het restaurant was een show met een zanger, dus dat hebben we nog even meegepikt. Wat opviel was dat het voornamelijk lokale vrouwen waren die er zaten en dat er zoals in bijna alle restaurants of uitgaansgelegenheden flink aan de waterpijp wordt gelurkt. Sommige tenten staan er blauw van. Zal wel een soort compensatie zijn voor het feit dat je vrijwel nergens alcohol kunt krijgen.
Een deel van de groep ging nog op zoek naar alcohol en wij zijn met wat anderen terug gegaan naar het hotel.
De volgende dag reizen we door naar de Madaba en de dode zee.

Salt en Jerash

Na een goede nachtrust en een redelijk ontbijt staan we half 9 klaar voor onze eerste trip in Jordanië.
We gaan vandaag een bezoek brengen aan de oude stad Salt. Vroeger was dit de hoofdstad van Jordanië.
Wat meteen opvalt tijdens de rit er naar toe, is dat de wegen redelijk goed zijn, de omgeving is zoals verwacht vrij droog, maar al het afval langs de wegen, echt zonde. In de stad wordt het zo te zien goed bijgehouden, maar zodra je buiten de gemeente grens komt, zie je overal afval in de bermen. Daar mogen ze echt wel wat aan doen.
Aangekomen in Salt blijkt ook dat wij als westerse toeristen ook behoorlijk opvallen en bekeken worden door de bevolking. De mensen zijn wel erg vriendelijk.
De meeste vrouwen dragen een hoofddoek, ook zie je veel boerka's, maar ook vrouwen zonder wat dan ook. Ook de mannen zie er wisselend gekleed uit. Sommigen dragen gewaden of een soort jurk, sommigen een keffiyeh ( soort hoofddoek) en sommigen dragen gewoon westerse kleding, maar nooit een korte broek.

We gaan naar een museum, waar de gescheidenis van de stad beschreven wordt. Als we onderweg even stilstaan komt een oudere man in een wit gewaad bij ons staan en probeert ons te bekeren tot de islam. Als we dat voor het einde van de vakantie doen komt het helemaal goed met ons. De man is erg vriendelijk en heeft wel door dat we hem niet al te serieus nemen.
Het museum vond ik persoonlijk niet veel aan, maar een ander misschien wel.
Na het museum gaan we naar de souk, dat is een markt. Ook dat stelt niet heel veel voor, maar was wel even leuk om te zien. Ook drinken we er wat thee, wat hier overal gedronken wordt. Vooral thee met mint is hier favoriet. Mint doen ze trouwens in heel veel drankjes en gerechten. Ook suiker weten ze wel raad mee, overal wordt suikerin gedaan en niet zo weinig ook.

Na het bezoek aan de stad Salt rijden we richting Jerash, dit is een eeuwen oude stad uit de tijd van de Grieken en Romeinen. Er bevinden zich veel oude opgravingen en gebouwen.
Onderweg stoppen we bij een restaurant, waar we een heerlijke lunch krijgen.
De ruïnes van Jerash beslaan een enorm gebied en we krijgen dan ook 2,5 uur de tijd om er rond te kijken. Het is er heet en er is geen schaduw, dus dat is best flink afzien. Onze gids Abdellah verteld her en der wat we zien en na 2,5 uur stappen we dan ook moe e verhit in de bus.

Op de terugweg gaan er aardig wat oogjes dicht in de bus.
Bij het hotel aangekomen nemen we een koel drankje. Helaas voor Joost is het bier hier behoorlijk duur, een groot glas bier kost ongeveer 11 euro. Dat is het nadeel van een islamitisch land, alcohol is schaars te krijgen en behoorlijk aan de prijs.
Met een deel van de groep spreken we af om 's avonds wat te gaan eten in de stad.

Om een uur of 7 lopen we via een lange trap naar het centrum van Amman. Amman is op e n tegen de heuvels gebouwd, vandaar dat je af en toe moet klimmen of dalen. We proberen eerst te pinnen, maar dat mislukt volledig. Slechts 1 iemand krijgt geld uit de automaat. We besluiten het morgen weer te proberen.
Het restaurant waar we gaan eten is ons aangeraden door Abdellah, ook de lokalen eten hier graag.
Ze hebben plek voor 15 man, dus aanschuiven maar.
Er wordt een stuk plastic op de tafel gelegd en er wordt gevraagd wat we willen drinken. De keuze is reuze, cola, fanta, water of thee. Over het eten hoeven we ook niet lang na te denken, want keuze is er niet. Eten wat de pot schaft. Oke, we laten ons verrassen. En een verrassing was het zeker. Er worden 3 of 4 soorten humus op de tafel gezet, falafel, patat en Jordanees brood, een soort plat dun brood. lijkt op een pitabroodje,maar nog veel platter. Het was heerlijk.
De grootste verrassing kwam op het end: de rekening. Die was zo belachelijk laa, dat Winfred spontaan riep, "Ik betaal !!!!!". Het was dus 57 euro voor 15 personen, inclusief de drankjes. Dat komt dus neer op € 3,80 per persoon, en we zaten goed vol hoor !
Na nog een korte blik op wat winkeltjes lopen we terug naar het hotel, waar we lekker naar ons bedje gaan.
Morgen hebben we een vrije dag.

Vertrek Amsterdam en aankomst Jordanië

Woensdagochtend. Gisterenavond hebben we Tim naar Rotterdam Airport gebracht, die zijn eerste vakantie met vrienden gaat vieren in Lloret. Mama moest natuurlijk 3 keer slikken toen we daar wegliepen. Kleine jongens worden groot, zoals Marco Borsato ook zong in zijn liedje dochters: "in mijn ogen blijft ze altijd klein". Zo is dat met jongens natuurlijk ook. We hopen dat hij veel plezier heeft en weer veilig thuiskomt.
Goed. De afgelopen weken zijn natuurlijk heel hectisch geweest,met het leeghalen van het ouderlijk huis en het klussen in het nieuwe huis voor mijn moeder. Maandag voor vertrek is ze dan verhuisd en hebben we de laatse zaakjes geregeld. Wat kleine dingetjes doen we als we terug komen.
Dus nu eindelijk tijd voor onze vakantie !
De voorbereiding was dus niet ideaal, daarom hebben we ons niet ingelezen. We weten zelfs het reisschema niet, we laten het maar op ons af komen.
De koffers gepakt en nog wat laatste dingetjes gekocht, we zijn klaar voor vertrek.
Als ik het handvat van de handbagage wil inklappen lukt dat niet, hij blijft hangen. Ik vraag het Joost, die er een paar flinke klappen op geeft. Helaas iets te hard want het handvat breekt af. Shit wat moet je met een koffertje op wielen als er geen handvat meer aan zit.
Geen tijd om een andere te pakken, dus toch maar ingeladen en snel rijden we naar Schiphol.
Het inchecken verloopt traag en eenmaal aan de beurt wordt ook onze handbagage gewogen en vindt de dame deze te zwaar. Hij mag maar 7 kg wegen en hij weegt 11 kg. Als ik zeg dat we er maar 1 hebben oor 2 personen en dat het niet uitmaakt 1 van 11 of 2 van 7 , schudt zij onverbiddelijk nee. Dus moet Joost apart gaan staan en daar 4 kg eruit halen en in de kleine rugzak proppen,die we ook mee hebben. Hij hevelt wat spullen over en we trekken ons vest aan en mogen dan opnieuw wegen. 8,5 kg weegt hij,"shit" denk ik nog, maar dan is het opeens wel goed. Apart, maar prima, we kunnen door.
Eenmaal door het formele gedeelte heen besluiten we dat een rolkoffer zonder handvat best waardeloos is, dus kopen we een nieuwe, een lekkere lichte, zodat de kilo's ook wat zakken.

Ons vliegtuig zou om 15.35 uur vertrekken, zou zeg ik, want natuurlijk was er weer iets mis en moest er een security check plaatsvinden op het vliegtuig. Uiteindelijk gaan we om 17.35 ruim een uur later de lucht in.
Gelukkig hebben we een eigen tv met entertainment en films, en als ik het aanbod bekijk hoef ik niet verder na te denken: Ik ga voor de 3e keer ( ik schaam me er niet voor) A Star is Born kijken met Lady Gaga en Bradley Cooper. Heerlijk !!!
De vlucht duurt ongeveer 4 uur en een kwartier, de service is matig. Een soort van pisolet met kaas en slechts 1 keer te drinken. Dat hebben we wel eens beter gehad.

Aangekomen in Amman gaan we dan eindelijk de groep ontmoeten, want ja, we zijn op groepsreis. Dat leek ons in dit land toch de slimste optie.
Vlak voor de douane ontmoeten we elkaar. We zijn met 20 mensen en we zijn een gemeleerd gezelschap. De leeftijden variëren van 16 jaar tot 75 jaar en er zijn gezinnen, stelletjes, een moeder met dochter, vriendinnen en vrijgezellen mee. Het lijkt een leuke groep.
Op het vliegveld oogt alles vrij modern, westers zelfs, op de mensen na dan.
We worden met een bus naar ons eerste hotel in Amman gebracht. De hoofdstad van Jordanië.
Het is al donker,dus we kunnen helaas niet zoveel zien. Dat komt morgen wel.......